Producent - Telefunken

Na początku XX wieku dwie grupy niemieckich naukowców pracowały nad rozwojem technik komunikacji bezprzewodowej. Jedna grupa w AEG, kierowana przez Adolfa Slaby i Georga Grafa von Arco, opracowała systemy dla Kaiserliche Marine; drugi, pod rządami Karola Ferdynanda Brauna, w Siemensie, dla armii niemieckiej. Ich głównym konkurentem była brytyjska firma Marconi.Kiedy między obiema firmami powstał spór dotyczący patentów, Kaiser Wilhelm II wezwał obie strony do przyłączenia się, tworząc w dniu 27 maja 1903 r. Spółkę joint venture Gesellschaft für drahtlose Telegraphie System Telefunken (The Company for Wireless Telegraphy Ltd.) będącą właścicielem spornych patentów. 17 kwietnia 1923 r. Zmieniono nazwę na Telefunken, The Company for Wireless Telegraphy. Telefunken był adresem telegraficznym firmy. Pierwszym dyrektorem technicznym Telefunken był hrabia Georg von Arco.

Telefunken szybko stał się ważnym graczem w dziedzinie radia i elektroniki, zarówno cywilnej, jak i wojskowej. Podczas I wojny światowej dostarczyli zestawy radiowe i sprzęt telegraficzny dla wojska, a także zbudowali jeden z pierwszych systemów radionawigacyjnych dla strowców Zeppelin. Telefunken Kompass Sender działał od 1908 do 1918 roku, umożliwiając Zeppelinom nawigację po całym obszarze Morza Północnego przy każdej pogodzie.

Począwszy od 1923 r. Telefunken budował nadajniki i odbiorniki radiowe. W 1928 r. Telefunken przeszedł do historii, projektując wzmacniacz V-41 dla niemieckiej sieci radiowej. Był to pierwszy dwustopniowy wzmacniacz „Hi-Fi”. Z czasem Telefunken udoskonalił swoje projekty, aw 1950 roku opracowano wzmacniacz V-72. TAB (podwykonawca produkcji Telefunken) V-72 wkrótce stał się popularny wśród innych stacji radiowych i urządzeń nagrywających. V-72S był jedynym rodzajem wzmacniacza znalezionym w konsoli REDD.37 używanej przez Beatlesów w Abbey Road Studios przy wielu ich wczesnych nagraniach. W 1932 roku do linii produktów dodano magnetofony taśmowe.

W 1941 r. Siemens przeniósł swoje akcje Telefunken na AEG w ramach umów znanych jako „ugoda Telefunken”, a tym samym AEG stał się wyłącznym właścicielem i nadal kierował Telefunken jako filią (od 1955 r. Jako „Telefunken GmbH” i od 1963 r. jako Telefunken AG).

Podczas II wojny światowej Telefunken był dostawcą lamp próżniowych, nadajników i systemów przekaźników radiowych, a także opracował urządzenia Funkmess (później określane przez US Navy jako urządzenia radarowe) i wyszukiwarki kierunkowe w ramach niemieckiej obrony powietrznej przed bombardowaniem z powietrza . Podczas wojny zakłady produkcyjne zostały przeniesione i rozwinięte na zachodzie Niemiec lub przeniesione. W ten sposób Telefunken, pod zarządem AEG, przekształcił się w mniejszą spółkę zależną, z trzema działami służącymi do wyrównywania i przetwarzania danych, technologii, a także transmisji, telewizji i przedwzmacniacza. Telefunken był także pomysłodawcą systemu radiofonii FM. Telefunken, poprzez spółkę zależną Teldec (spółka joint venture z Decca Records), przez wiele dziesięcioleci był jedną z największych niemieckich firm fonograficznych, dopóki Teldec nie został sprzedany WEA w 1988 roku.

W 1959 r. Telefunken założył nowoczesną produkcję półprzewodników w Heilbronn, gdzie w kwietniu 1960 r. Rozpoczęła się produkcja. Prace kilkakrotnie rozbudowywano, aw 1970 r. Wybudowano nowy 6-kondygnacyjny budynek na północnym krańcu terenu. Na początku lat siedemdziesiątych zatrudniał około 2500 pracowników.

W 1967 r. Telefunken został połączony z AEG, który następnie przemianowano na AEG-Telefunken. Na początku lat 60. Walter Bruch opracował dla firmy system telewizji kolorowej PAL, z którego korzysta większość krajów zachodniej półkuli (z wyjątkiem Stanów Zjednoczonych, Kanady, Meksyku i zachodniej części Ameryki Południowej). PAL ma siedzibę np. W Wielkiej Brytanii (PAL-I) i, z wyjątkiem Francji, w wielu innych krajach europejskich - także w Brazylii (PAL-M), Argentynie (PAL-N), Afryce Południowej, Indiach i Australii.

W latach siedemdziesiątych i wczesnych osiemdziesiątych Telefunken przyczynił się również do opracowania wysokiej jakości systemów redukcji szumów audio, w tym telcom c4 [de] (sprzedawany od 1975 r.), High Com (sprzedawany od 1978 r.), High Com II, High Com III, High Com FM i CX (1982).